Pero tamén é certo que me daba un pouco de medo equivocarme: Rosalía é moi grande.
Finalmente saeu unha nena que brincaba no outono nas pociñas de auga que deixaba a choiva, que se sentia viva, feliz, como unha bolboreta, nas terras de Ortoño, camiñando polas fragas, escoitando o canto dos paxaros...
Estas son algunhas das imaxes que creei para iste conto.
Fíxose unha segunda edicción en castelán.
